Μερικές φορές δεν χρειάζεται να γράψει και να πει κανείς πολλά για την κρίση που έχει πέσει πάνω στα κεφάλια μας. Γιατί τελικά "η κρίση, όπως ορθά είπε ο Γκράμσι, υπάρχει όταν το παλιό δεν λέει να πεθάνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί". Γιατί αυτό που βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας ως λιτότητα και σφοδρά μέτρα που θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα της οικογένειάς μας και του ίδιου μας του εαυτού, δεν είναι παρά μόνο η οικονομική παράμετρος μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και τον εφησυχασμένο εδώ και δεκαετίες δυτικό κόσμο.
Για χρόνια δεν παράγεται πολιτική σκέψη στη χώρα μας, δεν υπάρχει μια νέα πρόταση για ένα κοίταγμα της φθαρμένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία τίθεται πλέον σε άμεση αμφισβήτηση από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Αυτό που χαρακτηρίζεται ως πολιτική πρόταση του κάθε κόμματος, έχει αυστηρά και μόνο οικονομικά κριτήρια και καθόλου πλέον κοινωνικά ή ηθικά. Οι περίφημες "αλλαγές" είχαν τραγικές συνέπειες για τη χώρα και ελάχιστα μακροπρόθεσμα οφέλη. Με τα ίδια μπαγιάτικα υλικά πάνε χρόνια τώρα να κάνουν οι κυβερνήσεις τις "κοινωνικές επαναστάσεις τους". Παλαιοκομματικά στελέχη, φυντάνια των κομματικών νεολαιών, τυχάρπαστοι που θέλησαν να πλουτίσουν μέσα σε μια τετραετία, εδώ και χρόνια ρημάζουν στα μεσαία και ανώτερα επίπεδα το κράτος και καθορίζουν τις τύχες μας, οδηγώντας τις ζωές μας ώς εδώ.
Η περίφημη διαφάνεια και το e-goverment του Παπανδρέου χάθηκαν μέσα στις διαπλοκές και τις συναλλαγές της καρδιάς του κτήνους που για χρόνια έχει ριζώσει στο θνησιγενή οργανισμό της δημόσιας διοίκησης. Η αντιπολίτευση με μια μνήμη χρυσόψαρου ευαγγελίζεται μαγικές συνταγές που μέσα από το καπέλο θα βγάλουν το νέο, βελτιωμένο και παρθενικά λευκό λαγό της σωτηρίας του έθνους. Η αριστερά πανυγηρίζει για την άνοδο των αναιμικών ποσοστών της επί του απόντος εκλογικού σώματος, λες και αυτό είναι το (της μοδός) διακύβευμα.
Ακόμη και στις δημοτικές εκλογές που νομίσαμε ότι κάτι διαφορετικό θα γίνει, ειδικά για την πολύπαθη Θεσσαλονίκη, με την εκλογή Μπουτάρη, για λίγο κράτησε η χαρά. Στις πρώτες δηλώσεις του μετά την εκλογή του, μέσα στο τηλεοπτικό πλάνο φιγουράριζε γνωστή φυσιογνωμία παλαιοσυνδικαλιστή που χρόνια τώρα συντρώγει με την εκάστοτε εξουσία, με προσωπικά οφέλη για τον ίδιο και την οικογένειά του. Είναι ο ίδιος αυτός κύριος που ως παρακοιμώμενος μακαρίτη υπουργού ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, βρήκε εύσχημο τρόπο να εντάξει μέσα στο στενό δημόσιο τομέα ανθρώπους της αρεσκείας του. Είναι ο ίδιος που πάλεψε λυσσαλέα να λαμβάνουν μισθό της κατηγορίας ΠΕ απόφοιτοι λυκείου εφόσον έχουν ευδόκιμη υπηρεσία 14 ετών. Απογοήτευση κύριε Μπουτάρη, μεγάλη απογοήτευση...
Αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο, η χώρα βρίσκεται στο ίδιο τέλμα, κρατώντας τα προσχήματα με δημιουργούς που χαϊδεύουν τα αφτιά της εκάστοτε εξουσίας. Σωστά τα έγραψε ο κύριος Θεοδωρόπουλος (τον οποίο θεωρώ συστημικό και καθόλου ριζοσπαστικό ως προς τη λογοτεχνία του) για τη γραφικότητα και την ανεμελιά της σημερινής πνευματικής ζωής που οδηγεί ανθρώπους όπως η Δημουλά (μια ποιήτρια με καλές στιγμές, η οποία όμως φοβούμαι ότι στις μελλοντικές ιστορίες της λογοτεχνίας θα ενταχθεί μέσα στο αρρωστημένο κλίμα της ιδιώτευσης που πλήττει χρόνια τώρα ηθικά και πολιτικά την Ελλάδα) να στηρίζει την υποψηφιότητα Ψινάκη. Το lifestyle τώρα στις τέχνες και στα γράμματα. Γίναμε, κύριοι, Αλεξανδρινοί και απολαμβάνουμε την τύρβη και την ανεμελιά της δημοσιότητας, των αξιωμάτων. Κάτω από τον τίτλο "ελληνική λογοτεχνία" σε έγκριτες εφημερίδες, στοιβάζονται τα ευπώλητα των εμπόρων της εκδοτικής πιάτσας, επικυρώνοντας ως λογοτεχνία όλα τα σκουπίδια της παραλογοτεχνίας που πάνω από μια δεκαετία έχουν διαμορφώσει τον ελληνικό αναγνωστικό ορίζοντα, οδηγώντας ακόμη και σοβαρούς πεζογράφους σε εκπτώσεις προκειμένου να συνεχίσουν να εκδίδουν ή να παραμένουν στην επιφάνεια.
Ξεκινώντας την περιπέτεια της συγγραφής, πίστευα ότι ο δημιουργός πρέπει να είναι ριζοσπαστικός, να στέκεται κριτικά απέναντι στην περιρρέουσα πολιτική και πνευματική ατμόσφαιρα, ώστε το βλέμμα του να μην θολώνεται από τα γιορντάνια της οποιασδήποτε εφήμερης δόξας. Ελάχιστοι, επιμένουν σιωπηλά να διακονούν αυτή την επαναστατική τέχνη. Οι περισσότεροι έχουν εκχωρήσει τον πιο δικό τους εαυτό. Σήμερα πιο πολύ από ποτέ έχουμε ανάγκη τους πρώτους. Οι δεύτεροι δεν μας αφορούν πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου