Αγάπησες την εικόνα
την αντανάκλαση
αυτού που ενδόμυχα πίστευες
πως ήταν για σένα,
φυλακίστηκες στα μάτια
και στα χείλη ενός ονείρου
αδιαφορώντας για το αν
η υποκειμενικότητα της καρδιάς
φλέρταρε επικίνδυνα
με την αντικειμενικότητα του μυαλού σου,
έζησες το απίστευτο
με ρυθμούς αχαλίνωτους
απάνθρωπους,
θυσιάστηκες άπειρες φορές
για τη στιγμή,
πόνεσες όταν χάθηκε ο ήλιος,
έκλαψες με τα σύννεφα,
νοστάλγησες
αυτά που νοσταλγούμε όλοι,
αυτά που πέθαναν
αλλά αρνούμαστε
να πάρουμε τη σκέψη μας
από την ιδέα τους...P.H.

Σταγόνες ευτυχίας
από τις αταξίδευτες θάλασσες
που τόσο είχες ποθήσει,
στερημένες αγκαλιές
μοιρασμένες σε ημέρες έλλειψης
ακροβατώντας
στις λεπτές γραμμές του ανικανοποίητου,
φιλιά διψασμένα
από χείλη που τα περίμεναν
τρεμάμενα από ηδονή,
κορμιά απόντα
από όλα τα ραντεβού
με τις σπάνιες ρωγμές
του δικού τους ερωτικού χωρόχρονου,
εποχές που παρέλαυναν
σαν ασπρόμαυρο φιλμ
μιας noir μελαγχολικής αναπόλησης,
κυρίως φθινοπώρων,
στέρεψαν τα πρώτα δάκρυα
αγκάλιασε η μοναξιά τη συνήθεια
κι έμαθαν να επιβιώνουν
στα ατέλειωτα βράδια
που το αλκοόλ σκέπαζε
κάθε ανάγκη για βασανιστική σκέψη,
περνούν και φεύγουν οι άνθρωποι
νυχτοπατώντας συχνά
στα σοκάκια των αναμνήσεων,
αυτοθυματοποιούνται
για να νιώσουν
επίπλαστα ευτυχισμένοι
άλλο ένα βράδυ
μέσα στη δυστυχία τους...P.H.

Αντωνυμίες τρυφερότητας
σε μια ασέληνη νύχτα,
αδύναμη φλόγα ενός κεριού
έφυγες
έσβησε...P.H.

Στίχοι που ονειρεύονται
στις θάλασσες των φιλιών,
ηδονικές στιγμές
που σώπασαν
πιότερο κι από την σιωπή,
αγάπη που ανέβηκε
σαν καπνός
και έσμιξε με τα αστέρια,
ξημέρωσε
μα γλίστρησε η μέρα
μέσα από τα χέρια μας
καθώς ψάχναμε τη ζωή μας,
στάσου λιγάκι κοντά μου
κι ας λείπω...P.H.

Παίζαμε κρυφτό
μέσα στο φως
και φιλιόμασταν
ξαφνικά σε έχασα,
λες και ντρέπεσαι ή φοβάσαι
περιμένεις τη νύχτα να σε σώσει
εκεί στα σκοτεινά
ψηλαφώντας να βρεις τη ψυχή σου...P.H.

Απεριποίητες λέξεις
φλέρταραν με τις όχθες
μιας λίμνης
διάσπαρτης
με τεκμήρια του έρωτα,
ένοχη για έρωτα
η αλλοπαρμένη μου σκέψη
ζωγράφισε ηδονικά
στα νούφαρα τη σιλουέτα σου,
η μελωδία ενός μαγεμένου αυλού
άρχισε να γυρίζει την ανέμη
που ξετυλίγει τα όνειρα...P.H.

Αργοσερνόταν η νύχτα
σαν μεταξωτό σεντόνι
που ξεσκεπάζει το όνειρο,
σιωπηλή σαν ερωτικό απωθημένο,
λάγνα επιθυμία που ξεπήδησε
από δυο κορμιά που λαμπύριζαν
αγκαλιασμένα στο φως του φεγγαριού,
όρη και κοιλάδες
βυθισμένα σε μια αχνή ομίχλη
αρωματισμένα από τον πόθο
μιας πρώιμης άνοιξης,
με τα φιλιά άνθη αμυγδαλιάς
που χάιδευαν ερωτικά
την επιδερμίδα του ασύλληπτου,
ένα κρεβάτι που ξέκοψε
και απομακρύνθηκε από το "τώρα"
ακολουθώντας ένα αέρινο μονοπάτι
και βυθίστηκε σε μια ζεστή λίμνη,
με τη μαλακή άμμο των αισθήσεων
να αντανακλά αγάπη,
σώματα από υγρό πηλό
ζυμώθηκαν φιλήδονα
ρέοντας το ένα επάνω στο άλλο,
με τα όρη να ντύνονται
με την ζεστασιά των κοιλάδων,
τα χείλη ζεστά και υγρά
να προσφέρουν ευδαιμονικά
τις δικές τους σταγόνες
στο πέλαγος ενός αρχέγονου έρωτα,
κύματα αρωματισμένα
με την κοφτή τους ανάσα
χάιδευαν πότε αργά και πότε γρήγορα
την ακρογιαλιά δυο σωμάτων
που ισορροπούσαν
ανάμεσα στον παράδεισο
και την κόλαση
των πιο απόκρυφων επιθυμιών τους,
η λύτρωση ήταν τόσο κοντά
που ξεχύθηκε αστραπιαία
σαν καυτό λιωμένο μέταλλο
στις φόρμες που σμίλεψαν
τα δυο πήλινα κορμιά,
την κράτησαν μέσα τους
περισσότερο από ποτέ,
λικνίστηκαν σπασμωδικά κάμποσες φορές
κι ύστερα έγιναν πάλι χώμα
επάνω στα μεταξωτά σεντόνια,
λες και πλάστηκαν
για αυτή τη μια και μοναδική συνεύρεση
κι ύστερα σκορπίστηκαν
σαν τη σκόνη της λήθης
επάνω από κιτρινισμένες αναμνήσεις...P.H.

Κάπου μακριά
από τα μάτια του κόσμου
έκλεισα σε ενα συρτάρι
ένα χαμόγελο σου,
για να το ανοίγω
κάθε άνοιξη
και να σου ψιθυρίζω
"σ'αγαπώ"...P.H.

Ξέχειλες οι φαντασιώσεις
απλώθηκαν στα κορμιά μας
κάνοντας τα ερωτικά απαρέμφατα
να σιγήσουν ηδονικά,
ανοιξιάτικες αλληγορικές οπτασίες
πνιγμένες στα αγριολούλουδα
πάσχιζαν να υγράνουν
τα στεγνά χείλη της έλλειψης,
αγκαλιάστηκαν τα βλέμματά μας
μηδενίζοντας ακόμη
κι αυτά τα λίγα μέτρα
που μας χώριζαν,
σε φίλησα κι ήταν Άνοιξη...P.H.

Ενός λεπτού κραυγή για όσα έπρεπε να πούμε αλλά σιωπήσαμε...

Φαινομενολογική ιχνηλάτηση
εκκολαπτήριου λαγνείας τα χείλη τους
έτεμναν τις σκιές ανθισμένων δέντρων
σε συνόψεις ψιθύρων,
μια ουτοπική γεωμέτρηση
μιας υποσυνείδητης αγκαλιάς
που εκστασιάστηκε χαιδεύοντας
τη στιγμή με τη μελωδία
ενός πρώιμου ταγκό,
αισθητοποίησε απροσδόκητα το ονειρικό,
ίσως σαν αντιστάθμισμα της απουσίας,
ρητά ή υπόρρητα
συνειδητά ή ασυνείδητα
η ηδονική σκέψη αποφάσισε
να μην υπακούσει στις ορίζουσες
του εξάντα του καθωσπρεπισμού,
άλλωστε έρωτας ήταν,
μια αλληλουχία χημικών αντιδράσεων
υψηλής επικινδυνότητας
σε δυο κορμιά παρανάλωμα του πάθους...P.H.

Αναγάγαμε τον έρωτα σε μεγαλούργημα
μέσα από την υπερβατολογική μας λατρεία
προτάξαμε μια ηδονική προθετικότητα
απέναντι στον ρεαλισμό που υπόβοσκε
κατατρώγοντας καθετί το διαφορετικό
βάλαμε μέσα σε αγκύλες
αυτά που μας χαλούσαν
το μαλακό υπόστρωμα της αγάπης μας
αποβάλαμε τα δογματικά ''πρέπει''
ειδητικές αγκαλιές με ονειρώδεις προεκτάσεις,
πέρα κι έξω από οτιδήποτε,
αυτός είναι έρωτας...P.H.

Σε σκέπασα απαλά
ντύθηκα και βγήκα
δεν είχε ξημερώσει ακόμη
το λυκόφως
φώτιζε αχνά τη μοτοσυκλέτα
σε λίγο χάθηκα
στους άδειους δρόμους
της πόλης
συστολή της νύχτας
διαστολή της ψυχής
κλείσε τα μάτια
όλα είναι ένα όνειρο...P.H.

Το μόνο που θέλω
είναι να ξαπλώσω
κι εσύ να είσαι πλάι μου
δεν θέλω να σκέφτομαι
θέλω μόνο να μυρίζω
τα μαλλιά σου,
έτσι όπως πέφτουν
στο πρόσωπο μου...

Δυο παράλληλες ευθείες
που δεν συναντήθηκαν ποτέ,
ή δυο τέμνουσες
που συναντήθηκαν
μόνο για λίγο;

Είμαστε κι εμείς
που μας κουρδίζει το μυαλό
το συναίσθημα,
μετουσιώνεται σε ρυάκια λέξεων
εικονικές μουτζούρες pixels
επάνω σε μια οθόνη,
που ψάχνουμε
μέρα και νύχτα τις κρεμαστές σκάλες
για να ανέβουμε
έστω για λίγο
στους ουρανούς της έμπνευσης,
που δεν βαφτιστήκαμε ποιητές,
γιατί όταν γράφεις είναι
για να γιατρέψεις τη ψυχή σου...P.H.

Σιωπή των λέξεων
βυθισμένες στο πράσινο
το βαθύ γαλάζιο
πλημμυρισμένες από το κόκκινο
κάποιου δειλινού
αστράφτει ο έρωτας,
γίνεται άγγιγμα
γίνεται χνώτο
γίνεται φιλί
ο άνεμος παράξενος και μαγικός
ανεξιχνίαστος
μέσα στην εκστατική ηδονή του
αιολικός επαναστάτης κι εγώ
της αγάπης σου
πλασμένος να ζω
στη παρτιτούρα της μελωδίας σου
εθισμένος να ταξιδεύω
μέσα στα μάτια σου
αιωνιότητα της αγάπης
ή αγάπη της αιωνιότητας
ψιθυρίζεις
στις χαραμάδες του μυαλού μου...P.H.

Τέμνεται η νύχτα με τα όνειρα
κόκκοι άμμου με ονειρόσκονη
αραιό σκοτάδι
μαύρο μεταξωτό σεντόνι
έφτιαξα ονειροπαγίδες
από γλυκόπιοτες αναμνήσεις
από ήλιους καλοκαιρινούς
από ζαλισμένα φεγγάρια
ανατριχιάζεις
ανατριχιάζω
σε λίγο ξημερώνει
σ'αγαπώ...P.H.

Χείλη υγρά
χάδι της σκέψης
ένα λουλούδι
που ανθίζει την άνοιξη,
ένας μικρός έρωτας
τι άλλο...P.H.

Η δύναμη να λες αντίο
πολλά μικρά κάτι
μια πόρτα που κλείνει
ο αέρας του δρόμου
που χαϊδεύει το προσωπο
δυο ξένοι
σε μια πόλη γεμάτη
άδειους ανθρώπους...P.H.

Έρωτας είναι
ένα όνειρο
ένας φόβος
η σκέψη που για αυτήν
ανάβεις τσιγάρο
το ξημέρωμα...P.H.

Θα περπατήσω στους δρόμους
που περπατήσαμε μαζί
θα κάτσω στο παγκάκι
που πρωτοφιληθήκαμε
θα μυρίσω την Άνοιξη
που μου έκλεψες φεύγοντας
θα γυρίσω στο σπίτι μόνος
αλλά θα σε κουβαλώ μέσα μου...P.H.

Ζωγράφισες τον ουρανό μου
με χρώματα του δειλινού
βούτηξες το πινέλο σου
στο πορτοκαλί, στο κόκκινο
έφτιαξες πράσινα σκαλοπάτια
για να ανέβω στον ουρανό σου
να φυτρώσουν ανεμώνες
να μυρίσει αγάπη...P.H.

Της ψυχής σου οι θάλασσες
των ματιών σου τα ταξίδια
ταξίδεψε με μακριά από το τίποτα
εκεί που ανθίζει η ευτυχία,
στην αγκαλιά σου...P.H.

Δεν ήθελε πολλά
μόνο κάποια
εκείνη την κάποια
να κάθονται μαζί
στο σκοτάδι της 
και να την ακούει
μέχρι να ξημερώσει
να πονάνε τα χείλη τους
από τα φιλιά...

Το γαλάζιο
για το παρελθόν
το πορτοκαλί
για το όνειρο
βότσαλα οι αναμνήσεις
η θάλασσα εσύ
εγώ οι λέξεις
να ρέουν από μέσα μου
να τις πλάθω
να σε αγαπώ...P.H.

Μια άνοιξη που ψιθύρισε
τους στίχους που έλειπαν
ανταύγειες ονείρων
φόρεμα που σύρθηκε
στα αγριολούλουδα
αγκαλιά και φιλί πρελούδιο
νότες που φτερούγισαν
πριν χαθούν
σαν βιαστικά χελιδόνια...P.H.

Τέμνεται η μέρα με τα όνειρα
βότσαλα και πλατάνια
σιωπή των λέξεων
μελωδία του νερού,
στου μυαλού
τις χαραμάδες
αντανακλάσεις ευτυχίας,
στο θαμπό γυαλί
μιας σκυθρωπής πόλης
ηδονική παρόρμηση
του φευγαλέου
κι ήταν άνοιξη...P.H.

Όρος Χελμός και ύδατα Στυγός.

Χάδι στο σώμα σου 
πέρα απ' τον έρωτα 
στο αέναο μέλλον, 
κύματα ονείρων και σκέψεων
που πάντα χάνονται όμως
στην δίνη του χρόνου.....

Υπάρχουν μυαλά
που οι σκέψεις τους
είναι μόνο στίχοι...

Μια χούφτα ανέμου
ψίθυροι του δάσους 
καμβάς μιας χαραμάδας
του μυαλού
εκστατικός εμπρός σου...P.H.

Ήσουν τόσο κοντά μου
που σ’ έχασα μέσα μου
και σε βρήκα και πάλι
στην αγκαλιά μου...
αργοσβήνει η μέρα
μα εγώ είμαι εδώ
να ζωγραφίσω τη μοναξιά σου
με τα χρώματα του δειλινού,
να φιλήσω τα χείλη σου,
να χαθώ στη θάλασσα
των ματιών σου...P.H.

Μη μιλάς,
μόνο ψιθύρισε
μπορώ να σε ακούσω,
να σε νιώσω,
να σε λατρέψω...P.H.

Όσμωση συναισθημάτων
συνουσία χρωμάτων
αρωμάτων
στιγμών,
κόκκινη κλωστή δεμένη...P.H.

Θα σε βρω
από τις πατημασιές στα αγριολούλουδα...
θα σε ακούσω από τη μελωδία
που τραγουδά το αεράκι την Άνοιξη,
όπως χαιδεύει τις ανεμώνες...
θα σε φιλήσω για να σε γευτώ,
λίγο πριν χαθείς, λίγο πριν γίνεις
μια ανέμελη πεταλούδα του αγρού,
ερωτευμένο πέταγμα...P.H.

Άραγε,
ποιο φιλί είναι ευκολότερο;
το πρώτο ή το τελευταίο;

Του έρωτα και των λουλουδιών
όμορφη μέρα, 
λάγνες ματιές στα χρώματα,
φιλιά απαλά, σαν άγγιγμα...P.H.

Όταν κόψεις ένα λουλούδι
κάπου μακριά
κλαίει ένα αστέρι, 
παρά το άγγιγμα του τέλους
και το αγκάλιασμα της μοναξιάς...
ψηλά στον ουρανό
υψώνεται ένας καθρέφτης,
φως που σβήνει και σταλάζει
με μια παραμελημένη πόλη
να χαζεύει το είδωλο της
και να κρύβεται βαθιά στη λήθη...
το μεταξωτό σεντόνι της νύχτας
θα ζωγραφίσω
δίχως χρώματα
και τη σιωπή σου
θα κάνω στίχους
για να κουρνιάσουν
κόκκινα δειλινά...P.H.

Για ένα ηλιοβασίλεμα χρειάζονται
ένας ουρανός
μια θάλασσα
ένας ήλιος
και μια πληγή...

Να φυσάει
να μου φέρνει
κάτι από το άρωμα σου
λίγο από τη φωνή σου
τη γεύση των χειλιών σου
κι ένα ψιθυριστό "σ'αγαπώ"
για καληνύχτα...P.H.

Ξάπλωσα δίπλα σου
κι οι λέξεις γυμνές κι αιθέριες
ανέμιζαν στο θαλασσινό αεράκι
μη μπορώντας να σε περιγράψουν,
ένα απέραντο πέλαγος ηδονών
με απείθαρχα όνειρα
και γκρεμισμένες αναστολές,
είδα το δειλινό να επιπλέει
στων ματιών σου την αγάπη,
είδα τις καρδιές μας να ταξιδεύουν
σε μια θάλασσα έρωτα...P.H.

Ανόητες αγάπες
κάποιου καλοκαιρινού δειλινού,
πασπαλισμένες
με την υπερβολή της ιδιοτέλειας
ξενυχτισμένες ελπίδες
που ναυάγησαν
με το πρώτο φως της μέρας,
άλογα σχέδια
σε ωκεάνειους χάρτες
που ηθελημένα έκρυβαν
αχαρτογράφητες ξέρες...P.H.

Φαίνεσαι σχεδόν διάφανος
μπροστά σε μάτια
που έχουν κοιτάξει
κατάματα το δειλινό,
λίγο πριν σβήσει με θόρυβο
ο ήλιος στην αγκαλιά
της θάλασσας,
λίγο πριν χαθείς στο όνειρο...PH.

Εκεί στις σιωπές
της ανέραστης νύχτας
που στέκεσαι εσύ,
αόρατη και γυμνή
με τα μάτια θλιμμένα
σαν χαρτί άγραφο
που αρνείται
το μελάνι της ψυχής μου,
κρατάς ένα μικρό βιβλίο
που δεν ανοίγεις ποτέ...
εκεί άραγε φυλάς
τον πληγωμένο σου εαυτό;
άφησε το πάθος
να μιλήσει με την αφή,
να σκαλίσει
ήλιους τα μεσάνυχτα
να ονειρευτεί
κόκκινα φεγγάρια
το καταμεσήμερο...P.H.

Χάνομαι
μέσα στην τόση αφηρημάδα
των κυμάτων,
φίλησε με να μείνει η γεύση
της νοσταλγίας στα χείλη μου,
περίτεχνα δειλινά
που κατεβάζουν αργά
την αυλαία
και ξεθωριάζει το όνειρο,
αλλά εσύ να λείπεις
κι απέμεινε
η λήθη που σφράγισε
το μικρό κουτάκι
με τα "θέλω" μας
σε κάποια
σκονισμένη γωνία
της καρδιάς σου...P.H.

Αφή και γεύση
μυθικών ταξιδιών,
περιπλανήσεων
στην αυτοκρατορία
των αισθήσεων,
κορμιά που ανατρίχιασαν
ακροβατώντας
στις κοιλάδες
των ερώτων τους,
χείλη που φλυάρησαν
ασύστολα χωρίς να μιλούν
κυνηγώντας
κάτι που πριν λίγο
φάνταζε ιδανικό και άπιαστο,
συνηθισμένα στη κενότητα
και τον ψεύτικο ρεαλισμό
του χθες,
κορμιά αποκαμωμένα
από μια μυστική συνουσία
που ολοκληρώνεται ηδονικά
σε απείθαρχους υποδοχείς
ερωτευμένων
εγκεφαλικών κυττάρων,
ο έρωτας των ερώτων
που αποδομεί τα δεδομένα
και γκρεμίζει τα "πρέπει",
όταν και όπου
αυτά κάποτε υπήρξαν...P.H.

Η ψυχή μου θα διώξει
τα σύννεφα της αμφιβολίας,
θα φυσήξω να χαθεί η λήθη
να μείνουν μόνο οι αναμνήσεις
σαν την άμμο
που γλείφει η θάλασσα,
εκεί που κάποτε
συνεπαρμένη με κοιτούσες...P.H.

Απεριποίητες λέξεις
φλέρταραν
με τις όχθες μιας λίμνης
διάσπαρτης
με τεκμήρια του έρωτα,
ένοχη για ερωτοδιαφυγή
η αλλοπαρμένη μου σκέψη
ζωγράφισε ηδονικά
στα νούφαρα τη σιλουέτα σου,
η μελωδία ενός μαγεμένου αυλού
άρχισε να γυρίζει την ανέμη
που ξετυλίγει τα όνειρα...P.H.

Ψιθύρισε μου
χάιδεψε τη σκέψη μου
αρωμάτισε τη στιγμή
λιώσε
για να κυλήσεις μέσα μου
σαν όνειρο...P.H.

Λατρεύω τη μυρωδιά σου
λίγο πριν ξημερώσει
ένα άρωμα που μεθά
κειμήλιο έρωτα
απόλυτη τρυφερότητα
αισθησιασμός
άγγιγμα
ασπροστάτευτη αγκαλιά
κι εγώ να παλεύω
ζωγραφιστό κοχύλι
στα ακρογιάλια σου...P.H.