Σταγόνες ευτυχίας
από τις αταξίδευτες θάλασσες
που τόσο είχες ποθήσει,
στερημένες αγκαλιές
μοιρασμένες σε ημέρες έλλειψης
ακροβατώντας
στις λεπτές γραμμές του ανικανοποίητου,
φιλιά διψασμένα
από χείλη που τα περίμεναν
τρεμάμενα από ηδονή,
κορμιά απόντα
από όλα τα ραντεβού
με τις σπάνιες ρωγμές
του δικού τους ερωτικού χωρόχρονου,
εποχές που παρέλαυναν
σαν ασπρόμαυρο φιλμ
μιας noir μελαγχολικής αναπόλησης,
κυρίως φθινοπώρων,
στέρεψαν τα πρώτα δάκρυα
αγκάλιασε η μοναξιά τη συνήθεια
κι έμαθαν να επιβιώνουν
στα ατέλειωτα βράδια
που το αλκοόλ σκέπαζε
κάθε ανάγκη για βασανιστική σκέψη,
περνούν και φεύγουν οι άνθρωποι
νυχτοπατώντας συχνά
στα σοκάκια των αναμνήσεων,
αυτοθυματοποιούνται
για να νιώσουν
επίπλαστα ευτυχισμένοι
άλλο ένα βράδυ
μέσα στη δυστυχία τους...P.H.