Αργοσερνόταν η νύχτα
σαν μεταξωτό σεντόνι
που ξεσκεπάζει το όνειρο,
σιωπηλή σαν ερωτικό απωθημένο,
λάγνα επιθυμία που ξεπήδησε
από δυο κορμιά που λαμπύριζαν
αγκαλιασμένα στο φως του φεγγαριού,
όρη και κοιλάδες
βυθισμένα σε μια αχνή ομίχλη
αρωματισμένα από τον πόθο
μιας πρώιμης άνοιξης,
με τα φιλιά άνθη αμυγδαλιάς
που χάιδευαν ερωτικά
την επιδερμίδα του ασύλληπτου,
ένα κρεβάτι που ξέκοψε
και απομακρύνθηκε από το "τώρα"
ακολουθώντας ένα αέρινο μονοπάτι
και βυθίστηκε σε μια ζεστή λίμνη,
με τη μαλακή άμμο των αισθήσεων
να αντανακλά αγάπη,
σώματα από υγρό πηλό
ζυμώθηκαν φιλήδονα
ρέοντας το ένα επάνω στο άλλο,
με τα όρη να ντύνονται
με την ζεστασιά των κοιλάδων,
τα χείλη ζεστά και υγρά
να προσφέρουν ευδαιμονικά
τις δικές τους σταγόνες
στο πέλαγος ενός αρχέγονου έρωτα,
κύματα αρωματισμένα
με την κοφτή τους ανάσα
χάιδευαν πότε αργά και πότε γρήγορα
την ακρογιαλιά δυο σωμάτων
που ισορροπούσαν
ανάμεσα στον παράδεισο
και την κόλαση
των πιο απόκρυφων επιθυμιών τους,
η λύτρωση ήταν τόσο κοντά
που ξεχύθηκε αστραπιαία
σαν καυτό λιωμένο μέταλλο
στις φόρμες που σμίλεψαν
τα δυο πήλινα κορμιά,
την κράτησαν μέσα τους
περισσότερο από ποτέ,
λικνίστηκαν σπασμωδικά κάμποσες φορές
κι ύστερα έγιναν πάλι χώμα
επάνω στα μεταξωτά σεντόνια,
λες και πλάστηκαν
για αυτή τη μια και μοναδική συνεύρεση
κι ύστερα σκορπίστηκαν
σαν τη σκόνη της λήθης
επάνω από κιτρινισμένες αναμνήσεις...P.H.