Εκεί στις σιωπές
της ανέραστης νύχτας
που στέκεσαι εσύ,
αόρατη και γυμνή
με τα μάτια θλιμμένα
σαν χαρτί άγραφο
που αρνείται
το μελάνι της ψυχής μου,
κρατάς ένα μικρό βιβλίο
που δεν ανοίγεις ποτέ...
εκεί άραγε φυλάς
τον πληγωμένο σου εαυτό;
άφησε το πάθος
να μιλήσει με την αφή,
να σκαλίσει
ήλιους τα μεσάνυχτα
να ονειρευτεί
κόκκινα φεγγάρια
το καταμεσήμερο...P.H.