Σε γνώρισα και σε αγάπησα σε μια άλλη ζωή...στη γλυκιά πρωινή δροσιά του ρομαντισμού...στις ηδονικές πρώτες σταγόνες της ποίησης...στην ανυπέρβλητη ένταση του ανικανοποίητου έρωτα...στα αναγεννησιακά σκιρτήματα των χρωμάτων του δειλινού...ένα φιλί παθιασμένο αγκαλιά επάνω στα ξερόφυλλα...εκεί που χόρευαν οι νεράιδες κάποιο φθινοπωρινό απόβραδο...P.H.

Το απειροελάχιστο κλάσμα δευτερολέπτου της ευτυχίας που αναλογεί στον καθένα μας είναι τα gigabytes της σκέψης του ανθρώπου που μας οδηγεί στην ευτυχία...P.H.

Μια ζεστή αγκαλιά είναι πολλές σταγόνες ευτυχίας...

Ένα απαλό χάδι...μετά χέρι-χέρι...το χρώμα και η μυρωδιά του δειλινού σε ένα φιλί...τόσο απαλό σα να μη δόθηκε...τόσο γλυκό που φέρνει στο νου ξεχασμένα παιδικά όνειρα...όχι...μη φύγεις ακόμη...μείνε...η νύχτα πάντα φέρνει χωρισμό...P.H.

Όλα τα "σ'αγαπώ" που δεν είπαμε αλλά τα κρατήσαμε μέσα μας κλειδωμένα και ξεχασμένα σε κάποια γωνιά της ψυχής μας...είτε από εγωισμό...είτε γιατί τα θεωρούσαμε "αυτονόητα"...αυτά θα στοιχειώνουν τις νύχτες μας...όλα αυτά που δεν ζήσαμε αν και το θέλαμε τόσο...P.H.

Γοητευτικά ιδιότροπη και μυστηριακά ερωτεύσιμη...σαν θάλασσα το χειμώνα σε νιώθω κάθε φορά που προσφέρεις σπονδή τα φιλιά σου στο βωμό της ευτυχίας μου...αφρισμένα κύματα τα μάτια σου που με ταξιδεύουν πέρα κι έξω από όλα...P.H.

Ποτέ δεν ξέρεις ποιόν άνθρωπο θα συναντήσεις σε κάποια στροφή της ζωής σου...αυτή την όμορφη ψυχή που θα σου κρατήσει το χέρι και θα νιώσεις πολύ όμορφα...P.H.

Τώρα που η θάλασσα είναι μακριά κι ο κρύος χειμωνιάτικος αέρας σκόρπισε τα δεκάδες "σ'αγαπώ" που γράψαμε πάνω στη ζεστή άμμο του καλοκαιριού...έμεινε μόνο η θύμηση των αναμνήσεων...αυτή η άσβεστη λήθη που πάντα θα οδηγεί τα ταξίδια μας μέχρι το επόμενο και κάθε επόμενο καλοκαίρι...ο χειμώνας είναι η εποχή του απολογισμού και της συλλογής κομματιών και αναμνήσεων...το πιο σημαντικό είναι να ζεις...κι όχι απλά να υπάρχεις...και λάθη κάνει όποιος ζει...ο αλάθητος δεν έζησε ποτέ και τίποτα...P.H.

Κάποιες φορές τις νύχτες κοιτώ τα αστέρια που τρεμοσβήνουν στο μαύρο μεταξωτό σεντόνι του ουρανού...ψάχνω για τις γρανιτένιες ρωγμές του χρόνου που κρύβουν τα συναισθήματα, τα φανερά κι όσα κρύφτηκαν για χρόνια...ένα ταξίδι που τελειώνει με τη λεπτή φωτεινή γραμμή του ορίζοντα...η αυλαία των ονείρων που πέφτει κάθε ξημέρωμα...P.H.

Κάθε που πάω να ξεφύγω πέφτω στο συρματόπλεγμα της σκέψης σου...όμηροι των εξαίσιων ηδονών...νύχτες που ευχόμασταν να μείνουν για πάντα αξημέρωτες...

Τα όνειρα να τα κάνεις με τον άνθρωπο που σε κρατάει ξύπνιο όλη νύχτα...